The Weekend List #5

Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι βλαστημούν καθώς στιβάζονται στα γεμάτα βαγόνια του μετρό ή του ηλεκτρικού και επιστρέφουν απρόθυμα σε έναν ρυθμό που καταχρηστικά αποκαλούμε κανονικό. Δε θα προτείνω να προσπαθήσουμε να παρατείνουμε το καλοκαίρι per se, μιας και είμαι ορκισμένη φαν του κρύου, αλλά αντ’ αυτού θα πω ότι αξίζει να αναδημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που βρίσκουμε (βρίσκετε :P) στο καλοκαίρι, και ψέματα μην λέμε, δίνουν μια κάποια νοστιμιά στη ζωή.

Για μένα αυτό σημαίνει μια εκδρομή με το αυτοκίνητο προς το Σούνιο, γαρίδες και al dente ζυμαρικά, τάβλι το πρωί της Κυριακής, θερινό σινεμά για όσο πάει, απέλπιδες προσπάθειες να στήσω ένα μπαλκόνι για νυχτερινό άραγμα και ίσως μερικές βουτιές ακόμη, παρά την επιστροφή μου στο χλωριούχο νερό της πισίνας στην Πειραιώς.

Εδώ λοιπόν σας έχω ό,τι καλό διάβασα, άκουσα ή παρακολούθησα τη βδομάδα που μας πέρασε. Ή κάτι απ’ όλα αυτά τέλος πάντων.

– Άρθρα –

Πόσο μπορεί να ανοίξει μια πόλη ή μια κοινωνία όταν τα μέλη της αφήνουν στην άκρη τη βολή τους, τις καχυποψίες και τις προκαταλήψεις τους και για λίγες ώρες συνομιλούν με έναν παντελώς άγνωστο σ’ αυτούς άνθρωπο; Μία φορά τον μήνα 30 Βιεννέζοι κάθονται απέναντι από άτομα διαφορετικής ηλικίας, φύλου και πολιτισμικών αντιλήψεων από τους ίδιους και συζητούν για δύο ώρες. Μπορεί εκ πρώτης όψης να φαίνεται χαζό, αλλά αν σκεφτούμε πόσο συχνά αλλάζουμε πεζοδρόμιο στην υποψία ότι πλησιάζουμε έναν παλιό συμμαθητή, πόσο κλειστοί γινόμαστε μεταξύ αγνώστων και πόσο ύπουλα κινείται ανάμεσά μας ο φόβος για τον άλλο, τον ξένο, οι συναντήσεις στο καφέ Ministerium μάλλον έχουν κάποιο νόημα.

Πιο κοντά στην ρίζα του Κακού φαίνεται ότι η βρίσκεται η νευροβιολογία σύμφωνα με ένα (ως συνήθως) ωραίο ανάγνωσμα στο Aeon, καθώς οι επιστήμονες σταδιακά ερμηνεύουν τις συνθήκες και τα ερεθίσματα που μπορούν να πυροδοτήσουν δολοφονικές συμπεριφορές. Στο άρθρο αναφέρεται και ένα σχετικό βιβλίο που μπορούμε να διαβάσουμε και στα ελληνικά, Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ της Χάνα Άρεντ, το οποίο συνιστώ τυφλά.

Στο Smithsonian διάβασα για τις καταπληκτικές ιστορίες των ιδιοφυϊών γυναικών που βρίσκονταν πίσω από τις μυστικές υπηρεσίες αντικατασκοπείας των ΗΠΑ και ασχολούνταν με την αποκρυπτογράφηση των κωδίκων που χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου αλλά και του Ψυχρού Πολέμου.

Τέλος, διάβασα ένα πολύ ανθρώπινο κείμενο από μια γλυκιά βιβλιοπώλισσα που υπογράφει ως Late November και φιλοξενήθηκε στο μπλογκ Style Rive Gauche. Τα βιβλία είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι παιδιά.

– Ήχος –

Αν αγαπάτε τον Benedict Cumberbatch όσο κι εγώ (αν δεν τον αγαπάτε δεν είστε πολύ φίλοι μου να ξέρετε), εδώ μπορείτε να τον ακούσετε να διαβάζει με την perfectly-RP-posh προφορά του τη Μεταμόρφωση του Κάφκα.

– Βίντεο –

Εάν έχετε βαρεθεί youtubers-κριτικούς σινεμά που απλώς παρεθέτουν το σενάριο της ταινίας ή την αξιολογούν με επιφωνήματα, σας προτείνω τις κριτικές του Mark Kermode (που κατά τα λοιπά τον βρίσκουμε στο ραδιόφωνο του BBC, γνωστό και ως «ο μπιμπισής»). Εδώ θα δείτε τις 5 αγαπημένες του ταινίες για το δεύτερο εξάμηνο του 2018 που κι εδώ τις 5 του πρώτου εξαμήνου.

Μία φοβερή οπτικοποίηση για το The Dance of the Sugar Plum Fairy του Tchaikovsky:

Ό,τι λέει εδώ η απίστευτη Aisling Bea!

– Ταινίες –

Λίγο πριν φύγω απ’ την Αθήνα για τις διακοπές μου, πήγα σε ένα θερινό σινεμά, χωρίς πολλή σκέψη και πολύ προγραμματισμό. Η ταινία που είδα ήταν της Lina Wertmüller, η Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας, με τον υπέροχο Τζιανκάρλο Τζιανίνι και την ντίβα Μαριάντζελα Μελάτο.

Αρκετά τα θέματα που θίγονται· η αντίσταση και ο αγώνας ενός απλού ανθρώπου που φοβάται αλλά θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη και να σταθεί απέναντι στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, η ζωή σε έναν οίκο ανοχής, οι σχέσεις μεταξύ των γυναικών και η καθημερινότητά τους, η τύχη που περιμένε τους αντιστασιακούς. Αν την πετύχετε, πηγαίνετε.

– Σειρές –

Πριν από κάποιους μήνες σας είχα μιλήσει για την βρετανική αστυνομική σειρά Broadchurch. Θα επιμείνω για τους λάτρεις του είδους, γιατί πρόκειται για μια ανάγλυφη και ολοζώντανη απεικόνιση της επίδρασης που έχει ένα έγκλημα σε μία μικρή κοινωνία όπου οι επιμέρους σχέσεις τραντάζονται. Αξίζουν και οι επόμενες σεζόν.

Πάμε στα πιο καινούρια τώρα. Ξεκίνησα να βλέπω το The Handmaid’s Tale (δεν άντεξα φυσικά να είμαι στην απέξω εγώ κι όλος ο κόσμος μέσα) κι έχω ήδη ενθουσιαστεί. Η ερμηνεία της Elisabeth Moss, η κίνηση της κάμερας, η φωτογραφία, η πολύ καλά σχεδιασμένη επιλογή να μας αποκαλύπτονται αργά αργά η βαναυσότητα και ο τρόμος του καθεστώτος και το έξοχο σενάριο βλέπω να με πηγαίνουν σύντομα στο τέλος της σειράς.

Εάν πάλι θέλετε ψάχνετε ένα δυνατό πολιτικό θρίλερ ενόσω περιμένετε το House of Cards που βγαίνει στις 2 Νοεμβρίου, έχω να σας προτείνω και το Homeland, όπου 10 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, μια αναλύτρια της CIA (Claire Danes) που πάσχει από διπολική διαταραχή προσπαθεί να αποδείξει ότι ένας πρόσφατα επαναπατρισμένος και επί 8 χρόνια αιχμάλωτος πεζοναύτης (o Damian Lewis, του οποίου το όνομα είχε ακουστεί και για τον ρόλο του James Bond στην μετά-Daniel Craig εποχή) πέρασε στην πλευρά της Αλ Κάιντα.